Ποίηση και τραγούδι Ballade

Το Ballade, μια από τις πολλές διορθώσεις μορφών («σταθερές μορφές») στη γαλλική λυρική ποίηση και τραγούδι, καλλιεργήθηκε ιδιαίτερα τον 14ο και τον 15ο αιώνα (σύγκριση rondeau; virelai). Ακριβώς, το μπαλάντα αποτελείται από τρεις στανζ και μια συντομευμένη τελική αφιέρωση. Όλα τα stanzas έχουν το ίδιο σχήμα ποιήματος και την ίδια τελική γραμμή, η οποία σχηματίζει έτσι ένα refrain (R). Καθένα από τα τρία βασικά stanzas είναι χτισμένο σε τρία τμήματα, τα δύο πρώτα από τα οποία έχουν το ίδιο σχήμα. Η συνολική φόρμα μπορεί να εκφραστεί:

Κουίζ

Τα ABC της Ποίησης: Γεγονός ή φαντασία;

Η πεζογραφία και η ποίηση είναι το ίδιο πράγμα.

Η τελική αφιέρωση ονομάζεται πρίγκιπας (επειδή αυτή είναι συνήθως η πρώτη του λέξη), ή οι envoi. Το chant royal είναι παρόμοιο με το μπαλάντα, αλλά έχει πέντε κύριες stanzas.

Το γενικό σχήμα της μπαλάντας υπάρχει στην ποίηση πολλών ηλικιών. Οι οδοί του Έλληνα ποιητή Πίνταρ (5ος αιώνας π.Χ.) έχουν την ίδια μορφή στανζ με το στρόφο, την αντιτροφία και την εποχή τους. Μεγάλο μέρος του καλλιτεχνικού τραγουδιού του 16ου αιώνα στη Γερμανία είναι χυμένο σε παρόμοια μορφή, αν και συνήθως χωρίς τους envoi ή τη γραμμή αποχής. όταν στο μουσικό δράμα του Richard Wagner Die Meistersinger (1868) ο Fritz Kothner ορίζει ένα Bar (μια ποιητική μορφή) που αποτελείται από αρκετούς Gesetze («stanzas»), καθένας από δύο Stollen (aa) και Abgesang (b), είναι περιγράφοντας με ακρίβεια μια ιστορική πραγματικότητα. Όμως στην πιο αγνή του μορφή, το μπαλάντα βρίσκεται μόνο στη Γαλλία και την Αγγλία.

Οι άμεσοι πρόδρομοι της μπαλάντας βρίσκονται στα τραγούδια των τροβαδούρων (ποιητές-μουσικοί που χρησιμοποιούν την Προβηγκιανή γλώσσα), τα οποία συχνά χρησιμοποιούν το μοτίβο της αμπάντας με έναν envoi. Συνήθως έχουν περισσότερες από τρεις στανζ, ωστόσο, και η γραμμή αποχής, εάν υπάρχει, συχνά δεν είναι η τελευταία γραμμή της στανζάς. Τον τελευταίο 13ο αιώνα, η τυπική μορφή εμφανίζεται όλο και πιο συχνά στα γαλλικά τραγούδια των trouvères (τα βόρεια αντίστοιχα των τροβαδούρων).

Τα τραγούδια των trouvères και των τροβαδούρων είναι μονοφωνικά (με μία γραμμή μελωδίας ή φωνητικό μέρος). Η ιστορία της πολυφωνικής μπαλάντας ξεκινά με τον Guillaume de Machaut, τον κορυφαίο Γάλλο ποιητή και συνθέτη του 14ου αιώνα. Έγραψε περισσότερα τραγούδια σε αυτό από οποιαδήποτε άλλη μορφή. Στο έργο του μπορεί να φανεί η σταδιακή εμφάνιση ενός τυπικού τρόπου τοποθέτησης μιας μπαλάντας και ειδικότερα της σύμβασης του κλεισίματος του δεύτερου τμήματος με ένα μουσικό επίλογο που επαναλαμβάνεται στο τέλος της σάντζας.

Η μπαλάντα ήταν η πιο εκτεταμένη από τις επιδιορθώσεις φορμών και ο Machaut το χρησιμοποίησε για να εκφράσει τα υψηλότερα συναισθήματα. Τα κείμενα περιείχαν συχνότερα περίτεχνο συμβολισμό και κλασικές αναφορές απ 'ό, τι αυτά των άλλων μορφών. Αργότερα τον 14ο αιώνα, το μπαλάντα χρησιμοποιήθηκε για τα πιο επίσημα και επίσημα τραγούδια: τον εορτασμό των ειδικών προστάτων, τον εορτασμό των υπέροχων περιστατικών, τις διακηρύξεις αγάπης με το υψηλότερο στιλ.

Τον 15ο αιώνα η μορφή έγινε λιγότερο δημοφιλής. Ο κύριος συνθέτης της Βουργουνδίας, Guillaume Dufay, έγραψε λίγες μπαλάντες, σχεδόν όλες που μπορούν να συνδεθούν με συγκεκριμένες περιστάσεις και όλα νωρίς στη ζωή του. Αργότερα τον αιώνα, τα μουσικά μπαλάντες είναι σπάνια εκτός από το έργο των αγγλικών συνθετών. Μεταξύ των δύο μεγαλύτερων τραγουδοποιών του τελευταίου 15ου αιώνα, ο Antoine Busnois δεν έγραψε μπαλάντες και ο Jean d'Ockeghem έγραψε μόνο ένα - με την ευκαιρία του θανάτου ενός άλλου φημισμένου συνθέτη τραγουδιού, Gilles Binchois, το 1460.

Η μορφή σταδιακά εξαφανίστηκε μεταξύ των ποιητών, για να επανεμφανιστεί σπασμωδικά στο έργο των μεταγενέστερων συγγραφέων ως συνειδητός αρχαϊσμός. Υπάρχουν όμως ωραία παραδείγματα από τον 15ο αιώνα μεταξύ των έργων των Alain Chartier, Charles, Duke d'Orléans και Jean Molinet. και το πιο γνωστό ποίημα του François Villon είναι ένα μπαλάντα με τη γραμμή αποχής "Mais oont s ne les neiges d'antan;" («Αλλά πού είναι τα χιονιά του χθες;»).