ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ - Ο Ονειροπαρμένος Ορειβάτης (Ο) (Ενδέχεται 2024)
O, το τέταρτο φωνήεν του σύγχρονου αλφαβήτου, που αντιστοιχεί στο σημιτικό ʿayin, το οποίο αντιπροσώπευε μια αναπνοή και όχι ένα φωνήεν. Η σημιτική μορφή μπορεί να προήλθε από ένα παλαιότερο σημάδι που αντιπροσωπεύει ένα μάτι.
Οι Έλληνες στην προσαρμογή του σημιτικού αλφαβήτου στη δική τους χρήση χρησιμοποίησαν αυτό το γράμμα (omicron) για να εκφράσουν το φωνήεν o, καθώς τα γράμματα ʾaleph, he, cheth και yod χρησιμοποιήθηκαν για να εκφράσουν φωνήεντα. Τα φωνήεντα δεν εκφράστηκαν αλφαβητικά στα Σημιτικά. Η μορφή του γράμματος στην πέτρα Moabite ήταν μικρή, και αυτή η μικρή μορφή εμφανίζεται σε πρώιμες ελληνικές επιγραφές από τη Θήρα και την Κόρινθο. Στην Κόρινθο και στις επιγραφές του Αμπού Σιμπέλ στην Αίγυπτο υπάρχει μια φόρμα με τελεία. Μια φόρμα με μια κουκκίδα στο κέντρο εμφανίζεται στη Θήρα, και αυτό παραλληλίζεται με τη μεγάλη μορφή του Ετρούσκου. Στο Miletus εμφανίζεται μια στρογγυλεμένη μορφή παρόμοια με ένα ανάποδο U. Η λατινική μορφή, που προήλθε από την Χαλκιδική ή την Ετρουσκάνη, ήταν Ο. Η μικροσκοπική μορφή διατηρεί το σχήμα του μεγίστου γράμματος.
Οι Έλληνες αρχικά χρησιμοποίησαν το γράμμα για να αντιπροσωπεύουν όχι μόνο το σύντομο κλειστό φωνήεν o, αλλά και το μακρύ ανοιχτό φωνή και ορισμένα άλλα μακρά φωνήεντα του τόνου που προκύπτουν από συστολή ή αντισταθμιστική επιμήκυνση. Η χρήση Ω, ή ωμέγα, στην αρχή προφανώς μια παραλλαγή μορφής Ο με την αξία ενός μακρού φωνήεντος, σταδιακά εξαπλώθηκε με την εξάπλωση του ιωνικού αλφαβήτου σε όλο τον ελληνόφωνο κόσμο. Στα λατινικά, το γράμμα O αντιστοιχεί στο ίδιο φωνήεν χωρίς διάκριση μήκους και ο ήχος έχει περάσει εν μέρει στις ρομαντικές γλώσσες αμετάβλητες, εν μέρει με ορισμένες αλλαγές, μεταξύ των οποίων η πιο εντυπωσιακή είναι η ισπανική αλλαγή του σύντομου σε ου (π.χ., puerto από το λατινικό portum).
Στα σύγχρονα αγγλικά το φωνήεν έχει αλλάξει. Το μακρύ ο έχει γίνει διφθόνγκ (ού), όπως στις λέξεις οστό και τριαντάφυλλο. Το κοντό o έχει γίνει πιο ανοιχτό και χαμηλότερο, όπως στο rob. Πριν από το σύμφωνο r, ο ήχος στρογγυλοποιείται και προφέρεται πολύ πίσω στο στόμα - π.χ. δόξα και βόρεια. Στη λέξη χρησιμοποιείται το μόνο γράμμα όπου μια πιο συνηθισμένη ορθογραφία θα απαιτούσε διπλασιασμό της, και στη λέξη γιος θα περίμενε κανείς το φωνήεν. Σε λέξεις όπως η λέξη, η δουλειά και ο κόσμος, ο ήχος έχει επηρεαστεί από την προηγούμενη διχοειδή. Ο σύντομος ήχος είναι ο απόγονος της μικρής αγγλικής μέσης, στην οποία συναντήθηκαν τόσο το κλειστό όσο και το ανοιχτό κοντό, που διακρίνονταν στα παλιά αγγλικά. Το long o, τώρα ένα διφθόνγκ, κατέβηκε από το Middle o long long, ένας ανοιχτός ήχος, ο οποίος προήλθε από το Old English long a. Στα μεσογειακά αγγλικά αυτό ήταν ένα στρογγυλεμένο πίσω φωνήεν, παρόμοιο με το σύγχρονο φωνήεν στην ακτή ή το βορρά. Το παλιό αγγλικό κλειστό καιρό έγινε στα μεσαία αγγλικά oo (long u).
