Κλιματική αλλαγή - Οι παγκόσμιες επιπτώσεις

Το 2007, η Διακυβερνητική Επιτροπή για την Κλιματική Αλλαγή (IPCC) δημοσίευσε την Τέταρτη Έκθεση Αξιολόγησης. Προηγούμενες εκτιμήσεις (1990, 1995, 2001) είχαν δώσει ισχυρές ενδείξεις ότι με διάφορα μέτρα το κλίμα της Γης γινόταν πιο ζεστό, αλλά με την τελευταία έκθεση η εικόνα είχε γίνει πιο ξεκάθαρη: των αυξήσεων στις παγκόσμιες μέσες θερμοκρασίες αέρα και ωκεανού, εκτεταμένη τήξη χιονιού και πάγου και αύξηση της παγκόσμιας μέσης στάθμης της θάλασσας."

Η IPCC ιδρύθηκε το 1988 από το Πρόγραμμα Περιβάλλοντος των Ηνωμένων Εθνών και τον Παγκόσμιο Μετεωρολογικό Οργανισμό (οργανισμός του ΟΗΕ) σε αναγνώριση της πιθανής σημασίας της κλιματικής αλλαγής. Η IPCC είναι επιφορτισμένη με την ανασκόπηση ολοκληρωμένων επιστημονικών μελετών για την κλιματική αλλαγή και την παροχή αντικειμενικής κατανόησης της κλιματικής αλλαγής, των πιθανών επιπτώσεών της και των επιλογών προσαρμογής και μετριασμού. Εκατοντάδες κλιματολόγοι, μετεωρολόγοι και άλλοι επιστήμονες από όλο τον κόσμο συμμετέχουν στην προετοιμασία αναφορών IPCC ως συγγραφείς, συνεισφέροντες και ειδικοί κριτικοί. Η τέταρτη αξιολόγηση συντάχθηκε από τρεις ομάδες εργασίας IPCC και μια επισκόπηση των ευρημάτων τους παρέχεται στις ενότητες που ακολουθούν.

Το κλίμα υφίσταται φυσικές αλλαγές και κύκλους. Για να κατανοήσουν τη συνολική θέρμανση της Γης, επομένως, οι επιστήμονες εξετάζουν την ισορροπία της ενέργειας που φτάνει στη Γη από τον Ήλιο και της ενέργειας που εκπέμπεται μακριά από τη Γη. Στη συνέχεια, εντοπίζουν ακτινοβολητικές πιέσεις - δηλαδή, ανθρώπινους ή φυσικούς παράγοντες που οδηγούν την ενεργειακή ισορροπία πάνω ή κάτω. Η τέταρτη εκτίμηση έδειξε ότι η ανθρωπογενής (ανθρώπινη) δραστηριότητα είναι υπεύθυνη για το μεγαλύτερο μέρος της τρέχουσας υπερθέρμανσης του πλανήτη, με την ακτινοβολητική ώθηση από ανθρωπογενείς πηγές να είναι πάνω από 10 φορές μεγαλύτερη από όλα τα φυσικά συστατικά που συνδυάζονται. Η κύρια ανθρωπογενής πηγή είναι η εκπομπή αερίων θερμοκηπίου όπως το διοξείδιο του άνθρακα, η οποία παράγεται κυρίως από την καύση ορυκτών καυσίμων. (Τα αέρια του θερμοκηπίου είναι αέρια που επιτρέπουν στο φως του ήλιου να διέρχεται αλλά παγιδεύει τη θερμότητα που εκπέμπεται από τη Γη καθώς θερμαίνεται από το φως του ήλιου.) Η αλλαγή χρήσης γης, όπως η καύση ή η εκκαθάριση των δασών, συμβάλλει λιγότερο.

Επιδράσεις στον φυσικό κόσμο

Η τέταρτη έκθεση αξιολόγησης τεκμηρίωσε ότι 11 από τα τελευταία 12 χρόνια υπήρξαν τα θερμότερα ρεκόρ από το 1850 (όταν ξεκίνησε η παγκόσμια οργάνωση αρχείων). Κατά τα τελευταία 100 χρόνια, η παγκόσμια μέση ετήσια θερμοκρασία επιφάνειας έχει αυξηθεί κατά 0,74 ° C (1,3 ° F), με το μεγαλύτερο μέρος αυτής της θέρμανσης να έρχεται μόνο τα τελευταία 50 χρόνια. Ωστόσο, ο κόσμος δεν θερμαίνεται ομοιόμορφα καθώς αλλάζει το κλίμα. Σε γενικές γραμμές, οι μέσες θερμοκρασίες στην επιφάνεια της γης αυξάνονται ταχύτερα από τις θερμοκρασίες της επιφάνειας του ωκεανού (αν και οι ωκεανοί απορροφούν το 80% της θερμότητας που κερδίζει ο κόσμος). Η Αρκτική ήταν η περιοχή με τον πιο γρήγορο ρυθμό θέρμανσης - δύο έως τρεις φορές τον παγκόσμιο μέσο όρο. Αντιθέτως, οι επιφανειακές θερμοκρασίες της Ανταρκτικής δεν έχουν αυξηθεί σημαντικά. (Για τις προβλεπόμενες αλλαγές θερμοκρασίας επιφάνειας, δείτε το χάρτη.)

Με θερμότερες επιφανειακές θερμοκρασίες και θερμότερους ωκεανούς, εξατμίζεται περισσότερο νερό και αυξάνεται η υγρασία στην ατμόσφαιρα. Έχουν συμβεί καταιγίδες με έντονη βροχόπτωση με μεγαλύτερη συχνότητα και ένταση. Τα ακραία γεγονότα όπως οι τυφώνες και οι κυκλώνες δεν είναι συχνότερα παγκοσμίως, αλλά υπάρχουν ενδείξεις αύξησης της αντοχής και της διάρκειας των καταιγίδων από το 1970 που συμβαδίζει με την αύξηση της θερμοκρασίας των ωκεανών. Οι αυξήσεις στην έκταση της τήξης της άνοιξης και σε καταιγίδες με έντονη βροχόπτωση έχουν οδηγήσει σε περισσότερες πλημμύρες σε ορισμένες περιοχές. Οι θερμότερες θερμοκρασίες μπορούν επίσης να σημαίνουν ταχύτερη ξήρανση, ωστόσο, και ορισμένες περιοχές έχουν βιώσει περισσότερες περιόδους που χαρακτηρίζονται από ξηρασία.

Με την εμφάνιση δορυφορικών εικόνων στα τέλη της δεκαετίας του 1970, κατέστη δυνατή η παρακολούθηση της κάλυψης χιονιού και πάγου σε παγκόσμια κλίμακα. Το χιόνι, ο θαλάσσιος πάγος και οι παγετώνες λιώνουν και ο ρυθμός τήξης αυξάνεται τις τελευταίες δεκαετίες. Το Permafrost (έδαφος που συνήθως παραμένει παγωμένο όλο το χρόνο) στο Βόρειο Ημισφαίριο αρχίζει επίσης να λιώνει, και τα φύλλα πάγου της Γροιλανδίας και της Ανταρκτικής χάνουν μάζα. Η πιο ορατή έκφραση της κλιματικής αλλαγής ήταν η εποχιακή υποχώρηση του πάγου της Αρκτικής. Το ελάχιστο θαλάσσιο πάγο το καλοκαίρι στην Αρκτική έχει δείξει πτωτική τάση και το 2007 το ελάχιστο ήταν 23% μικρότερο από το ελάχιστο ρεκόρ που καθορίστηκε το 2005. (Βλέπε χάρτη

• 

• 

Η τήξη του χερσαίου πάγου και η επέκταση των ωκεανών καθώς έχουν γίνει θερμότερη εξίσου για τις παρατηρούμενες αυξήσεις της στάθμης της θάλασσας. (Η τήξη του θαλάσσιου πάγου δεν αυξάνει τη στάθμη της θάλασσας, καθώς ο πλωτός πάγος μετατοπίζει ήδη το αντίστοιχο του σε λιωμένο νερό.) Η στάθμη της θάλασσας έχει αυξηθεί κατά 17 εκατοστά (7 ίντσες) τα τελευταία 100 χρόνια. Αν και πρόκειται για σχετικά μικρό ποσό, τα ιστορικά στοιχεία δείχνουν ότι η μέση στάθμη της θάλασσας ήταν ουσιαστικά αμετάβλητη τα προηγούμενα 2.000 χρόνια.