Η επιστολή του Παύλου στους Κορινθίους έργα του Αγίου Παύλου

Η Επιστολή του Παύλου προς τους Κορινθίους, που ονομάζεται επίσης Η Επιστολή του Αγίου Παύλου ο Απόστολος στους Κορινθίους, είτε από δύο επιστολές της Καινής Διαθήκης είτε από επιστολές, που απευθύνθηκε από τον Άγιο Παύλο ο Απόστολος στη χριστιανική κοινότητα που είχε ιδρύσει στην Κόρινθο, Ελλάδα. Το πρώτο γράμμα του Παύλου προς τους Κορινθίους και το δεύτερο γράμμα του Παύλου προς τους Κορινθίους είναι τώρα το έβδομο και όγδοο βιβλίο του κανόνα της Καινής Διαθήκης.

βιβλική βιβλιογραφία: Το πρώτο γράμμα του Παύλου στους Κορινθίους

Αυτή η επιστολή είναι μέρος της αλληλογραφίας του Παύλου με την Κορινθιακή εκκλησία που ιδρύθηκε από αυτόν και αποτελείται από εθνικούς Χριστιανούς. Τα ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

Το πρώτο γράμμα, που πιθανότατα γράφτηκε γύρω στα 53-54 μ.Χ. στην Έφεσο, στη Μικρά Ασία, ασχολείται με προβλήματα που προέκυψαν τα πρώτα χρόνια μετά την αρχική ιεραποστολική επίσκεψη του Παύλου (περίπου 50-51) στην Κόρινθο και την εγκατάστασή του σε μια χριστιανική κοινότητα. Το γράμμα είναι πολύτιμο για τους φωτισμούς τόσο των σκέψεων του Παύλου όσο και των προβλημάτων της πρώιμης εκκλησίας. Λυπημένος από τις αναφορές διαφωνίας μεταξύ των μεταστρωμένων διαφόρων Αποστόλων, ο Παύλος ξεκινά την επιστολή του με μια υπενθύμιση ότι όλοι πρέπει να θεωρηθούν «ως υπηρέτες του Χριστού και υπεύθυνοι των μυστηρίων του Θεού» (4: 1). Στη συνέχεια, απαντώντας σε ερωτήσεις που εστάλησαν από την Κόρινθο, ασχολείται με θέματα ανηθικότητας, γάμου και αγαμίας, τη συμπεριφορά των γυναικών, την ορθότητα της κατανάλωσης κρέατος που προσφέρεται στα είδωλα και την άξια υποδοχή της Ευχαριστίας.Σε μέλη της κοινότητας που διαπληκτίζονται για τη φύση και τη διανομή των πνευματικών δώρων, ο Παύλος απαντά ότι η ζήλια μεταξύ εκείνων που εργάζονται στο Πνεύμα του Θεού είναι τόσο παράλογη όσο η ζήλια μεταξύ του ματιού και του αυτιού: και τα δύο είναι απαραίτητα για την ευημερία του σώματος ως σύνολο. Στη συνέχεια, σε ένα από τα πιο σημαντικά από όλα τα κείμενα του Παύλου (κεφάλαιο 13), ο απόστολος εξηγεί στους συναδέλφους του Χριστιανούς ότι κανένα δώρο του Θεού - είτε είναι το δώρο των γλωσσών, η πίστη που κινεί βουνά είτε η γνώση των μυστηρίων - έχει νόημα εκτός αν συνοδεύεται από αγάπη. Επιβεβαιώνει επίσης την πραγματικότητα της Αναστάσεως του Χριστού - αμφιλεγόμενη ή αμφισβητούμενη από ορισμένους - ως το ίδιο το θεμέλιο της χριστιανικής πίστης.Και τα δύο είναι απαραίτητα για την ευημερία του σώματος στο σύνολό του. Στη συνέχεια, σε ένα από τα πιο σημαντικά από όλα τα κείμενα του Παύλου (κεφάλαιο 13), ο απόστολος εξηγεί στους συναδέλφους του Χριστιανούς ότι κανένα δώρο του Θεού - είτε είναι το δώρο των γλωσσών, η πίστη που κινεί βουνά είτε η γνώση των μυστηρίων - έχει νόημα εκτός αν συνοδεύεται από αγάπη. Επιβεβαιώνει επίσης την πραγματικότητα της Αναστάσεως του Χριστού - αμφιλεγόμενη ή αμφισβητούμενη από ορισμένους - ως το ίδιο το θεμέλιο της χριστιανικής πίστης.Και τα δύο είναι απαραίτητα για την ευημερία του σώματος στο σύνολό του. Στη συνέχεια, σε ένα από τα πιο σημαντικά από όλα τα κείμενα του Παύλου (κεφάλαιο 13), ο απόστολος εξηγεί στους συναδέλφους του Χριστιανούς ότι κανένα δώρο του Θεού - είτε είναι το δώρο των γλωσσών, η πίστη που κινεί βουνά είτε η γνώση των μυστηρίων - έχει νόημα εκτός αν συνοδεύεται από αγάπη. Επιβεβαιώνει επίσης την πραγματικότητα της Αναστάσεως του Χριστού - που αμφισβητείται ή αμφισβητείται από ορισμένους - ως το ίδιο το θεμέλιο της χριστιανικής πίστης.Επιβεβαιώνει επίσης την πραγματικότητα της Αναστάσεως του Χριστού - αμφιλεγόμενη ή αμφισβητούμενη από ορισμένους - ως το ίδιο το θεμέλιο της χριστιανικής πίστης.Επιβεβαιώνει επίσης την πραγματικότητα της Αναστάσεως του Χριστού - αμφιλεγόμενη ή αμφισβητούμενη από ορισμένους - ως το ίδιο το θεμέλιο της χριστιανικής πίστης.

The Second Letter of Paul to the Corinthians (II Corinthians in the New Testament) was written from Macedonia in about 55 ce. The letter, which may have been written after an actual visit by Paul to Corinth, refers to an upheaval among the Christians there, during the course of which Paul had been insulted and his apostolic authority challenged. Because of this incident, Paul resolved not to go to Corinth again in person. Instead, he evidently wrote an intervening letter (2:3–4; 7:8, 12), now lost, in which he told the Corinthians of his anguish and displeasure. Presumably, he sent a fellow worker, Titus, to deliver the letter to the community at Corinth. In the second letter, Paul expresses his joy at the news, just received from Titus, that the Corinthians had repented, that his (Paul’s) authority among them had been reaffirmed, and that the troublemaker had been punished. After expressing his happiness and relief, Paul urges the Corinthians to respond generously to his plea for contributions to assist the poor of Jerusalem.

The last four chapters of the letter, a sharp and vigorous defense of Paul’s apostolic authority, differ markedly in tone from the earlier chapters, suggesting that chapters 10–13 may have been written earlier, before Paul had received Titus’s message. Some scholars view these chapters as a misplaced part of another letter to the Corinthians, thus supporting the speculation about the loss of some intervening communication.